Osmanlı gazeteleri
Bugün sadece Eski Türkçe yazı bilenlerin okuyabileceği bazı Osmanlı gazetelerinden seçme haber ve makaleler, Latin Alfabesi’yle yayınlanmaya başlandı. Bu, Şeref Küçükateş ve arkadaşlarının bir girişimi. Akademik bilimsel bir niteliği olmasa da, yüzyıldır kayıp duran Osmanlı gündelik hayatını günümüze taşımayı amaçlayan yararlı bir iş. Hatta Ömer Seyfettin ve Mehmet Akif Ersoy gibi “köşe yazarlarının” makaleleri, o döneme has (bugün anlaşılması zor) dilleriyle ve üsluplarıyla sunuluyor.
Arap harfleriyle yazılan dilimiz, 1927 yılında Latin harflerine çevrilmişti. Bu nedenle, 1927 öncesinde kalan bütün yayınlar ve gazeteler, Osmanlıca okuyup yazanların zaman içinde ölmesiyle “okunmaz” oldu. Sadece öğrenim gereği veya meraktan Osmanlıca öğrenenler için arkeolojik bir hazineye dönüştü. Oysa gazeteler, bir kültürün gündelik yaşamını, dert ve umutlarını günü gününe not eden tarihi vesikalar. Bunun önemini bilen yabancı ülkeler, dijitalleşmeyle birlikte gazete arşivlerini ekrandan okunur şekle soktular. Örneğin New York Times, 1851-2008 arasındaki bütün ön sayfalarını hem CD yaptı, hem de cilt olarak yayınladı.
Ülkemizde, Osmanlı gazetelerinin transkripsiyonunu içeren bir siteden vazgeçtik, bu gazetelerin baskı koleksiyonları bile eksik. Bulunabilen kopyalar, Milli Kütüphane’ye, üniversite kütüphanelerine dağılmış. Çok eksikli olsa da, eski yazı bazı gazetelerin ön sayfalarının dijital kopyaları var. Osmanlıca bilen, ekrandan okuyabilir. Ama bilmeyen için bu sosyal kültür hazinesi kayıp bir kara kuyu.
