3D operamız var artık
Üç boyutlu film olur da üç boyutlu opera niçin olmasın?
2012’nin önemli filmlerinden Bulut Atlası’nın (Cloud Atlas) romancısı David Mitchell ve Hollanda’nın uluslararası ünlü çağdaş bestecisi Michel van de Aa ortaklaşa bir 3D opera yarattılar: Kayıp Bahçe (Sunken Garden).
Karanlık fantezi, gotik bir öykü: Kayıp ruhlar, sihirli ve esrarlı bir bahçede hapis kalır. Bu sihirli bahçenin tek beslenme kaynağı bu kayıp ruhlardır.
Gözünü dünyaya gerçeküstü video oyunlarıyla açan kuşak için ideal konu. Ama bizi burada ilgilendiren, zevkler ve renkler değil: Opera gibi kadim bir sanat dalında yenilikçilik sorununa bu sanatçılar nasıl yaklaşmış?
Sahnede aryasını -çağdaş müziğe uygun- söyleyen opera sanatçıları var. Arkadaki perdede, daha önce çekilmiş bilimkurgu görüntüler uçuşuyor. Bir aşamada, sahnede 3D hologram görünmeye başlıyor- ve hologram da aryasını söylüyor bu arada. Seyircilere, salona girmeden 3D gözlükler veriliyor izleyebilsinler diye.
Bu eseri sahneleyen Londra’daki İngiliz Operası (English Opera), sahneleme ve reji konusunda öteden yenilikçiliğiyle ünlüdür. Elektronik müziğe kendine özgü bir tını ve ritm getiren Hollandalı besteci van der Aa ile işbirliği yapmaları, sanat dünyasında doğal karşılandı. Çünkü bu bey, ABD’de Grawemeyer ve Almanya’da Mauricio Kagel Ödülü’lerini alarak, çağdaş opera müziğinde çığır açtığını dosta düşmana kabul ettirdi. Kendisi, senfonik müzikte yenilikçilik ustası: “Up Close” adlı çello ve yaylılar için bestesi, çoklu bir ortamda, arkadaki perdede akan bir filmle sunuluyor. Yeni yüzyılın çağdaş müziğini sadece bir müzik aletiyle çalmak galiba mümkün olamayacak.
